Rozdział 2. Koleś, który wkurwia mnie zbyt często

     Wiedziałam, że inni czarownicy nie traktują mnie poważnie, ale mimo wszystko oczekiwałam od nich chociażby namiastki szacunku. Tym bardziej od mojego brata. Tymczasem jednak odniosłam wrażenie, że zostaliśmy z Olą wykluczeni z rozmowy, gdyż każdy wiedział coś, o czym nie mięliśmy pojęcia, a chętnych do wtajemniczenia nas w temat rozmowy zabrakło. Po czym to poznać?

     Po pierwsze, pojawiają się nazwiska i imiona osób, których nie znacie. Podczas zaciętej wymiany zdań między moim bratem a ciemnowłosą kobietą padło ich wiele: Yuki, mistrz Len, Casper, Beatrice (najprawdopodobniej siostra Blanche). Czasami między kolejnymi wypowiedziami próbował wtrącić się kolejny z czarowników, ale najczęściej był zbywany jednym słowem.

     – Beatrice się nimi zajmie, wiesz, że jest odpowiedzialna. Ma to po mnie.

     – Beatrice niech się lepiej zainteresuje swoimi książkami. Poza tym z tego co wiem, zajmuje sii a z pomocą Yukiego na pewno...

     – Bądźmy szczerzy, Yuki nawet nie zauważy, kiedy Casper zrobi im szkołę życia – wtrącił Nero.

     Spojrzałam na Olę. Chłopak najwyraźniej wiedział o tym tyle co ja. Marszczył brwi i spoglądał na wszystkich niezadowolony. Przyznam, że sama miałam ochotę komuś przypomnieć o tym, że też mamy jakieś prawo do decydowania o sobie.

     – Halo...! Wciąż tu jesteśmy...! – przypomniałam bratu, szturchając go w kostkę czubkiem trampka. Całkowicie mnie zignorował.

     Po drugie, w rozmowie pojawiają się miejsca, o których nigdy nie słyszałeś i z pewnością nie znajdziesz ich w podręcznym atlasie.

     – Uparłeś się na mistrza Lena i Yukiego, bo chcesz, żeby twoja siostra zamieszkała w Domu Smoka tak jak ty! – Blache wyrzuciła mojemu bratu jakąś jawną dyskryminację.

     – To ty się uparłaś na Pegazowisko!

     – Ja? Ja się uparłam?!

     Poczułam łokieć Oli na swoim żebrze. Chciałam go zganić i powiedzieć mu, co myślę o takim traktowaniu kobiet, ale powstrzymał mnie jego wyraz twarzy i sposób, w jaki patrzył w róg salonu.

     Co mogło być w rogu salonu? No co? Mężczyzna o długich, czarnych włosach i skrzyżowanych na piersi rękach, czyli Ivan. Ivan, który bezczelnie się na nas gapił z tym irytującym wyrazem twarzy. Nawet nie udawał, że jest zainteresowany wymianą zdań między czarownikami. Wlepił w nas swoje zimne, czarne gały i najwyraźniej zastanawiał się nad czymś intensywnie. Wkurwia mnie to.

     – Słuchajcie, to żaden problem, mogę wziąć ze sobą Aleksandra do Azylu – rzucił, a jego głos skojarzył mi się z gęstą, zimną cieczą wylewaną na ciało. – Jest młody, utalentowany, bardzo potężny... i nierozważny. Potrzebuje należytej opieki, którą z całą pewnością mu zapewnię.

     Ola zbladł, a mnie przypomniało się, że Ivan był tym, który uczył mojego przyjaciela zaraz po przybyciu do Bramy Łódzkiej. Zerknęłam na chłopaka, próbując dowiedzieć się,  co o tym myśli, ale on uparcie milczał, wpatrując się w czarownika tak, jakby napadli kiedyś razem na bank i czujnie sprawdzali, czy jeden drugiego nie wydał.

     – Nie zapomniałeś o kimś, Ivanie? – pierwszy raz odezwała się Teresa. – Jest jeszcze Laura.

     Faktycznie. Ten skurczybyk mnie pominął. Nawet słowem nie pisnął o tym, że mnie też zabierze. Czyżby jego dobroć nie uwzględniała mnie w jego planach zrobienia Oli prania mózgu? Wkurwiło mnie to.

     – Laura? – mruknął, patrząc bezpośrednio na mnie. Świdrował mnie swoim spojrzeniem tak, jakby chciał mi oczy wypalić, bazyliszek wstrętny. Nie dam mu tej satysfakcji, też mam prawo się na niego gapić.

     Poczułam, jak Ola łapie mnie w talii i przyciąga do siebie.

     – My tylko w zestawie.

     Ivan oceniał nas, badając wzrokiem każdą komórkę naszych ciał. Wiedziałam, że tylko udawał, że się zastanawia. Nie wiem skąd, ale to wiedziałam.

     – Cóż... myślę, że jestem gotów na takie poświęcenie i robaczka też mogę ze sobą zabrać.

     – Ej, ej, ej... ja się jeszcze nie zgodziłem! – przypomniał mu Marek.

     Robaczka? Jestem ROBACZKIEM? Co to w ogóle jest? Zdrobnienie czy obraza? Jakiekolwiek miał intencje, nikomu nie pozwolę nazywać mnie „robaczkiem” bez mojej zgody! Jeśli chciał mnie tym wkurwić...

     – Słuchaj ty... – zaczęłam, ale poczułam na sobie rękę Oli zatykającą mi usta.

     – Ona się bardzo cieszy –  wyjaśnił Ola nerwowym głosem. – Jest naprawdę szczęśliwa.

     Ivan nas zignorował i spojrzał na mojego brata. W tobie moja nadzieja, Marku. Chociaż ty mnie nie zawiedź, nie pozwól mu...

    – Mam nadzieję, że Laura nie będzie ci sprawiać wielu kłopotów.

     On się zgodził! Jak śmiał się zgodzić?! Dlaczego moje zdanie nie ma żadnego znaczenia? Może ja nie chcę iść do Azylu – cokolwiek to jest – i wolę zostać tutaj, chodząc z Teresą na zakupy do manufaktury?

     – Ja już zadbam o to, żeby nie sprawiała. – Wypowiedź Ivana wręcz ociekała groźbą.

     Wzdrygnęłam się. Mam złe przeczucia.

* * *

     Razem z Olą pakowaliśmy swoje rzeczy do wspólnej torby, podczas gdy mój brat siedział na łóżku mojego przyjaciela i wpatrywał się w podłogę. Dostaliśmy wyraźne polecenie, aby  nie brać ze sobą innych ubrań oprócz bielizny. Nie czuję się z tym zbyt komfortowo, ale instrukcje wyszły z ust Teresy, a nie Ivana. W takim wypadku chyba nie mam powodu do niepokoju.

Jak to nie mam powodu? Oczywiście, że mam! Wysyłają nas w miejsce, o którym nie mam zielonego pojęcia, z facetem, który wkurwia mnie zbyt często, i nikt nie kwapi się do tego, aby mi wytłumaczyć, co się dzieje. Wiem, że zachowuję się dziecinnie, ale jak mam zachowywać się inaczej, skoro traktują mnie jak dziecko? Nawet Marek nie chce mi nic powiedzieć! Mój własny brat!